In de maand mei is het niet gelukt, maar het is wel mijn bedoeling om elke maand iets te schrijven.
Er speelt genoeg: jaar van de groene kinderopvang, Ipad-scholen, waarom een kind toch ook moet leren schrijven en niet alleen op een computer moet werken, de druk om kinderen op scholen en opvanglocaties te volgen, te testen, te registreren, te rapporteren, de werkdruk die in het onderwijs de pan uitrijst door alle extra taken die oa dit met zich meebrengt - waar dan weer commissies mee bezig zijn om dit te onderzoeken, registreren en te rapporteren met gegevens die natuurlijk wel door de scholen aangeleverd moeten worden...Kortom: wie houdt nu eigenlijk wie aan het werk?
Vandaag las ik in de Volkskrant over een beroemde Indiase fabel en dat wil ik toch graag delen:
Zes blinde mannen betasten een olifant. Eén van hen heeft de staart te pakken en zegt: een olifant is lang en dun. De ander voelt aan de slurf en rept van een beweeglijke slang met 2 gaatjes aan het einde. De man die de poot van de olifant voelt wijst op het harde en ronde karakter van het beest. Enz. Moraal is: je kunt oprecht en correct over hetzelfde ding rapporteren en elkaar toch tegenspreken.
Rapporteren is kortom niet zo eenvoudig als het lijkt. Ook al maak je prachtige scorelijsten, het blijft een héél beperkte weergave van de werkelijkheid want:
*de persoon die het invult is uniek en verschilt veel van de andere persoon die het bv leest/interpreteert. Ook als ze dezelfde opleiding hebben gedaan.
*het kind dat gerapporteerd wordt (de werkelijkheid zeg maar) is dermate complex dat het op geen enkele manier eenvoudig te vangen is in een scorelijst.
Ik ben niet tegen elke vorm van rapporteren, maar naar mijn idee is het te ver doorgeslagen. In de 70-er en 80-er jaren was een schoolrapport van een kind veelal een beschrijving van zijn sociale rol in de klas.(these) Het is een natuurlijke reactie om vervolgens teveel te toetsen en te rapporteren( antithese) maar wordt het geen tijd voor een synthese??
Wie roept een halt toe aan het doorslaan van deze controledwang waar naar mijn mening vooral de beleidsmakers en de bureaus die dit "moeten" implanteren van profiteren. Het gegeven bv dat de CITO sinds 1999 een geprivatiseerd bedrijf is dat winst moet maken zegt genoeg.
